1 - St. Bees naar Ennerdale Bridge

Gisterdavond was er wat verwarring over het tijdstip dat we wilden (of liever konden) ontbijten. De jongen die ons naar onze kamer bracht had het ons gevraagd en we hadden gezegd 08.00. Bij het bier bestellen in de pub vroeg de barvrouw of het niet om 08.30 kon. En gangbaar in Engeland is dat een dergelijke vraag eigenlijk betekent we serveren pas vanaf 08.30. Dus toen werd het 08,30. Daarna ging Marga bier halen, werd het weer gevraagd en toen was het weer 08.00 (het geen door de jongen die ons naar onze kamer had gebracht met driftig knikken werd beaamd). Wie het service niveau van Engeland een beetje kent kan raden hoe laat we de ontbijtruimte in konden. Sterker nog: het hotel was gewoon afgesloten voor iedereen. Een dame die haar hond wilde uitlaten stond te klooien bij de voordeur die niet open ging. Gelukkig hadden wij ook een sleutel van een andere deur naar buiten, dus hebben we haar en haar hond (met hoge nood) naar buiten gelaten.

Ontbijt was prima. Daarna langzaam op pad naar het startpunt van de C2C aan de Ierse Zee. Marga laat de kans om het kerkje van St. Bees te bezoeken niet lopen. Het is een mooi uit rood kalksteen opgetrokken kerkje. Van binnen in verrassend goede staat.

Vanaf de start gaat het gelijk omhoog de kliffen op langs de Ierse Zee. Het is gelijk duidelijk waar de rode stenen van het kerkje vandaan komen. Een kilometer of 5 lang gaat de route langs de klliffen, langs de vuurtoren van St. Bees en uiteindelijke eindigend bij een steengroeve waar nog altijd rode kalksteen wordt gedolven, met name voor restoratie van oude gebouwen. Daarna verlaten we de Ierse Zee en gaan we oostwaards onze eerste stappen echt richting de Noordzee.

In een klein dorpje onderweg eten we soep en beginnen wat meer contact te krijgen met mede wandelaars. De meest opvallende zijn: een man van rond de 60 met 2 benen van verschillende lengte, een nieuwe heup en een gekwetste knie, een Noord-Ier van zeker 70 die amper vooruit kon komen. En als laatste een veertiger met 2 border collies die hun eigen spullen dragen. Gedurende de dag komen we nog zeker 25 andere mensen tegen. De route is eigenlijk best druk.

Dent wordt de eerste echte klim. Best steil ook, maar dubbel zo steil is de afdaling. Een grote groep Britse wandelaars baant zich uiterst voorzichtig, langzaam een weg naar beneden. Wij gaan er beiden tussendoor en laten op deze manier gelijk ook de drukte achter ons. Dan moeten we door een diep uitgesleten dal van misschien 30 meter breed en met hoge steile hellingen. Het beekje dat er door stroomt heeft de mooie naam Nannycatch Beck. De laatste kilometer of 3 gaan over en langs een weg. Het uitzicht op de indrukwekkende fells van het Lakedistrict is prachtig en huiveringwekkend hoog en steil. Daar moeten we de komende dagen overheen. Maar voor vandaag is het einddoel bereikt: The Fox and the Hounds in Ennerdale Bridge. Leuke Inn met fijne beergarden en leuke uitbaters. Het eten is ook een stuk beter dan gisteren (vooral minder vet), ondank de gekookte prei met zand.