4 - Grasmere to Patterdale

4 – Grasmere – Patterdale

Het was wel erg warm in de Travellers Rest Inn, vonden we bij aankomst. Marga ontdekte na het ontbijt waarom: de verwarmingen stonden overal maximaal aan. Niet helemaal duidelijk waarom.
Het ontbijt was goed, maar we hadden eigenlijk niet zo’n trek in weer eieren met spek enzo. Dus hebben we niet zo heel veel gegeten. Maar ondanks dat een pluim voor de mensen die er werken. Allen vrij jong, vrolijk en super gastvrij.

Omdat we vandaag niet zo’n lange etappe hebben, besluiten we even om te lopen naar het plaatsje (Grasmere) zelf om iets met veel Deet te halen. In het warme weer zijn de midges namelijk heel actief. Als er wat wind staat gaat het wel, maar zodra je even in een luwte loopt of wilt gaan zitten, komen ze op ons af.
Grasmere is een zeldzaam lieflijk plaatsje met prachtige gestapelde stenen-huizen. Het ziet er welvarend uit (toerisme!) en dat betekent ook dat we een tweede belangrijke aankoop kunnen doen: goeie koffie. Die vinden we bij Julia’s kleine winkeltje aan een soort brink. Echt heerlijke espresso. Buiten op een bankje drinken we die met kleine slokjes en smeren ons daarna in met vies insectenspul. En dan op pad.

Vandaag is het echt PERFECT wandelweer. Een briesje, bewolkt en niet zo warm. We beginnen gelijk met klimmen, maar het is geen akelige klim. Dankzij het weer en onze inmiddels opgebouwde conditie gaat het klimmen ons goed af, ook de steile stukken. En zo belanden we eigenlijk zonder moeite op de subtop van Grisedale met een meertje (Grisedale tarn) wat natuurlijk een perfecte plek is voor een picknick. In het meertje zwemmen baby forelletjes. Erik kijkt wat er gebeurt als hij een klein stukje brood in het water gooit: de grotere forelletjes vliegen eropaf en we zien het stukje brood hevig bewegen op het water.

Omdat het wandelen ons nu zo goed af gaat, besluiten we een wat moeilijkere weg naar Patterdale te nemen. Staat ook vermeld in de C2C wandelgids en we zien een groep mensen met een gids ook die route nemen. Na onze picknick nemen we het kleine pad dat naar St Sunday Crag voert. Bovenop kruist dit een groter (en duidelijker) pad dat over de lengte van deze bergrug voert.
Er is een klein probleem: we vinden de aansluiting met het groterevvb v pad niet. Op een gegeven moment zijn we zover naar boven geklauterd, dat we niet meer goed weten hoe we verder moeten. Dan horen we roepen. Er staan twee jongens bovenop de bergrug en ze roepen dat we een stuk terug moeten, om een rotspartij heen. Op hun aanwijzingen klauteren we een stuk terug (niet naar beneden kijken!) en komen dan toch met het nodige hang en trekwerk op het pad. We zwaaien naar hen – alles okay - , zij zwaaien terug. Aan het accent te horen, waren ze Duits.
Even uitblazen en dat gaan we verder. De bergrug is best smal. Links en rechts prachtige en woeste diepe dalen, verderop andere bergruggen. Dit is toch wel een heel indrukwekkend landschap.

De bergrug eindigt in een serie opstaande rotspunten, vanuit de verte lijkt het een futuristische begraafplaats. Ja en dan weer naar beneden. Met al die rotsen goed uitkijken waar we onze voeten neer zetten. We zijn blij met de stokken die we voor deze vakantie hebben gekocht. Inmiddels ontdekken we ook dat ons insectenspul waarschijnlijk is uitgewerkt. De nare kleine insectjes komen weer op ons af. Scheelt misschien ook dat de zon is doorgekomen en we minder wind hebben nu we steeds verder afdalen.
Onderweg naar beneden komen we nog een Engels stel tegen dat ook de aansluiting met het grotere pad op de St Sunday Crag in de klim naar boven heeft gemist. Als we later de groep met de gids weer inhalen, bespreken we dit met de gids. Die oppert dat er dan misschien een cairn moet worden gemaakt bij de juiste afslag. (Een cairn is een stapel stenen. Ze gelden als wegmarkering langs wandelpaden).

We bereiken rond 17.00 uur Hotel Patterdale en bestellen een verdiende pint. We horen een jonge man praten met iemand. Zijn accent klinkt Duits. Bij navraag blijkt hij een van de twee jongens te zijn die ons hebben geholpen toen we het pad kwijt waren (ja, van het padje dus). We bieden hen een drankje aan om te bedanken.
Voor de rest is dat hotel heel ongezellig en het personeel onvriendelijk. Uit ons wandelgids weten we dat er een pub (the White Lion) moet zijn en het plaatsje is maar klein, dus gaan we naar die pub toe. Beter! Leuke en mooie pub, aardige bediening en een goeie sfeer. En… tenminste goed wandelaars eten! Zoals chili en diverse curries. En een goede keuze uit vegetarische gerechten.

Na het eten bereiken we om 19.00 uur onze B&B, in een 400 jaar oude schapenboerderij. We zoeken of er iemand is, als er net een autootje komt aanrijden. Uit stapt een oudere dame. We vragen of zij Heather (de eigenares) is. “No, I’m the terrible mother in law”, roept het dametje lachend. Blijkt dat Heather met vakantie is, maar haar dochter is er dan, maar die wilde lekker een eindje gaan wandelen met haar vriend en had oma dus gevraagd om even de wandelaars op te vangen.
Leuk zo’n familie. Oma vertelt ook trots dat haar kleinzoon van 26 de boerderij gaat overnemen, dan is hij de vierde op rij van de familie die het bedrijf runt.

Ons bed is heel groot, we hebben geen tv op onze mooie kamer en we delen de aftandse badkamer met twee andere wandelaars. Om hen ook te kunnen laten badderen (de douche kregen we niet aan de praat) delen wij samen 1 bad, waar onze te wassen kledingstukken gezellig in meedobberen.