6 - Shap to Ravenstonedale

Tijdens het perfect gekookte ontbijt in de Grey Hound Inn in Shap praten we met de enige andere gast, een vrouw uit Ierland. Over de broze vrede in Noord Ierland die weer onder druk komt te staan door de Brexit. Over hoe eenvoudig vrede soms kan zijn, maar toch zo kwetsbaar. Over Europa, over wereldpolitiek en over de economische situatie van het dorpje Shap. De gesprekken aan de ontbijttafel zijn doorgaans een stuk luchtiger.

Gisteren hebben we bij het binnenlopen van het dorpje boodschappen gedaan. We hebben geleerd van de vorige dag en dus heel veel drinken ingeslagen. Erik stopt daarom zijn grote camera in de grote tas (die wordt vervoerd door een apart bedrijf) en laadt de cameratas vol flessen.

Het eerste stuk, het dorp uit, is het eerste minder mooie stukje dat we deze dag hebben: door een woonwijk, daarna over de treinrails, over de M6 snelweg met uitzicht op de grote cementfabriek aan onze rechterhand. Op de achtergrond de golvende lijn van de Cumbrian Mountains zoals de bergen van het Lake District ook worden genoemd. Kidsty Pike met z’n scherpe hoek is nog goed te zien. Dat we daar gisteren bovenop stonden lijkt al weer heel ver weg.

Het weer is aangenaam koeler dan gisteren, sluierbewolking houdt de zon tegen en er staat een briesje. Ook de tocht is aangenaam, licht glooiend door vriendelijk boerenland, afgewisseld met stukken open moor. Veel bloemrijke weides. Het is een ‘tussenland’, een land tussen de woeste bergnatuur van het Lake District en die van de Pennines die voor ons liggen. Onze wandeling is ongelooflijk vredig en wordt begeleid door een koor van leeuwerikken. Af en toe de snel jodelende zang van een wulp en één keer zien we een kiekendief zweven. Verder natuurlijk veel schapen. Erg veel schapen. En ook meer koeien nu we uit de bergen zijn.
In het land zijn nu ook restanten van heel vroegere bewoning te zien. Oude grafheuvels, stenencirkels en tegen het einde van de tocht een aanduiding van een prehistorisch dorp dat nog onder de aarde bedekt ligt. “Het enige wat nog nodig is, is een archeoloog met een schep”, schrijft Alfred Wainwright, de man die de Coast to Coast heeft ‘uitgevonden’ door ‘m als eerste te lopen.

Onze eindbestemming had eigenlijk Kirkby Stephen moeten zijn, maar dat was helemaal volgeboekt. De reden: dit weekend is er in het nabijgelegen Appleby de jaarlijkse paardenmarkt voor de gypsies. Daarom overnachten wij nu in Ravenstonedale. Alleen al om de naam wil je er naar toe. We slaan bij een pittoresk oud treinbruggetje af van de ‘officiële’ route en gaan via een niet zo heel duidelijk voetpad naar Ravenstonedale. Ook al is het voetpad slecht te zien, het plaatsje is makkelijk te bereiken. Op het laatste stukje, onder wat bomen door, worden we ineens met gejuich begroet door een wolk van dazen. Moet je op het einde van een lange wandeldag nog gaan rennen. Maaiend met ons armen en met de kaart en het boekje. Maar we komen er zonder extra beten-en-bulten doorheen.
En dan wacht ons een verrassend uitzicht: het dorpje Ravenstonedale is een plaatje met een oud stoer kerkje waaromheen een enorme begraafplaats ligt. Ons hotel is heel mooi gerenoveerd, we kijken uit op het kerkje. De eigenaren hebben flink geïnvesteerd in kwaliteit, ook in de keuken. Het eten is heerlijk en de borden mooi opgemaakt.

De kamer is mooi en bijzonder ruim en heeft de naam Gilbertine meergekregen. Vernoemd naar de orde van de Gilbertijnen waarvan vlak naast de kerk nog ruïne restanten van hun klooster te zien zijn. Na het eten loopt Erik de eerste kamer binnen waarop een naam staat beginnend met een G om vervolgens tegen 2 paar verstrengelde benen op een bed aan te kijken. Oeps......., sorry!!