13 Glaisdale naar Robin Hood's Bay (foto's volgen)

Het ontbijt in de keuken van onze B&B is ronduit gezellig. Terwijl onze landlady voor ons eieren 'poached' praten we over reizen in Europa (ze heeft met haar man 6 jaar in Duitsland gewoond) en komen op het onderwerp 'wild', nav alle patrijzen die we zagen op de moor. Daar raken we een teer punt. Zoals we ons al afvroegen blijken de patrijzen daar te worden uitgezet om later in het jaar allerlei schietfanaten te plezieren met een zinloze slachtpartij.
Kinderen uit het dorp worden meegenomen om te drijven en als er dan iets geschoten is, krijgen ze en smeer bloed over hun gezicht. Als een soort initiatierite. Ze walgt er van (wij ook), maar kan niet al te openlijk haar mening geven, want veel mensen in deze regio zijn ofwel jagers ofwel ze verdienen er aan.

Na het ontbijt wacht ons de langste etappe van deze C to C ruim 30 km. Het is bewolkt en daarmee heel lekker frissig wandelweer. We beginnen met de steile afdaling naar het dal van een onduidelijk beekje, daarna een dito steile klim eruit, langs de Inn waar we gisterenavond aten en dan weer afdalen naar het dal van de Esk. Heel lang was dit de enige rivier in Yorkshire waarin nog zalmen voorkwamen. Inmiddels zijn dat meer rivieren geworden.

We wandelen een lang stuk langs de rivier die wordt overschaduwd door grote loofbomen. En zo lopen we uiteindelijk het plaatsje Grosmont in. Erik vindt dat zijn voeten anders dan normaal aanvoelen in zijn schoenen en trekt ze uit. Het klopt: hij heeft alleen de dunne 'ondersokken' aan. Vergeten de dikkere wandelsokken eroverheen aan te trekken. Deze dubbele-sokken-optie helpt heel goed tegen blaren, hadden we van een expert. En dat klopt.
Dus in Grosmont maar kijken of we nog sokken kunnen scoren. Op het moment dat we het plaatsje inlopen, horen we een stoomtrein fluiten en even later schuift er een blinkende locomotief met rammelende wagonnetjes erachter puffend voorbij. In een kleine winkel kopen we koffie en vragen we of ze ook sokken verkopen (je weet maar nooit). Nee, zij niet, maar op het station misschien wel. Op het station?..

het station blijkt een beroemd station in Engeland, vanwege de stoomtreinen. Er staan er nu wel twee, allebei in dienst. En dus is er ook een winkeltje op het station, waar ze allerlei stoomtrein-spullen verkopen, waaronder sokken! Is dat even geluk hebben. Dus trekt Erik zijn nieuwe treinsokken aan over de ondersokken, helemaal happy, ook al zijn ze wat te groot. Het voelt gelijk een stuk beter. We gaan weer verder. Een hele lange gemene klim Grosmont uit. Totdat we bovenop een stuk moor staan en voor het eerst de Noordzee zien. Dat geeft energie!
De moor duurt niet zo lang, we moeten een drukken provinciale weg oversteken en gaan weer de bomen in.

Bij het dorpje Littlebeck aan de gelijknamige rivier is het weer heel steil naar beneden, waarna we dit riviertje volgen tot waar ze met een mooi effect naar beneden komt storten. Het pad hierlangs is goed onderhouden en het bos is ronduit sprookjesachtig. "Lijkt wel Efteling hier", merkt Erik op.
Waar de waterval is, is ook een bescheiden landhuis met een tearoom. Heel welkom als tussenstop. We hebben ongeveer 15 kilometer achter ons.

Daarna volgt weer vrij veel moorland, waarbij het laatste stuk ook nog flink moerassig is. Gelukkig hebben we daarvan weinig hinder, omdat het al zo lang droog is geweest. Je moet er niet aan denken hoe het hier is na een week regen.
Na de moor komt er nog en stukje boerenland. Op een boerderij staat een erg leuke windvaan: en trekker met een ploegde erachter. Heel toepasselijk en waarschijnlijk handwerk.

Het laatste stuk van deze etappe gaat langs de zee. Om daar te komen, moeten we via twee caravanparken lopen. De plastic woningen staan keurig rij aan rij. Het ziet er schoon en netjes uit en bij één van de parken is ook een caféetje. Hier gaan we even zitten om wat te drinken en de bammen die onze leuke B&B-mevrouw heeft gemaakt te eten. Ze zijn lekker, die bammen. We krijgen al snel gezelschap van een roodborstje. We geven wat kruimels en ze vliegt snel weg om even later weer terug te komen. Ze komt ook steeds dichterbij, zit o Marga's rugzak, op Erik's schoen en komt uiteindelijk bij ons 'aan tafel'. Gezellig zo'n vogeltje erbij.
Een oudere man komt aanzuiveren: "Are you coasting?" Voor het eerst dat we horen dat er ook een werkwoord bestaat voor het Coast to Coast wandelen. Hij heeft 'm 5 jaar geleden gelopen en deelt graag wat herinneringen met ons. Daarna kuiert hij weer terug naar zijn plastic huis.

We vertrekken voor het laatste stuk. En dat blijkt weer zo ongelooflijk mooi. De kust is hoog met prachtige kleine baaien. We zien niemand (sowieso vandaag bijna niemand gezien) en de zon komt op dit stuk tevoorschijn. Zo zien we uiteindelijk Robin Hood's Bay op zijn mooist verschijnen. Om de hoek van een klif, verscholen in de baai is het ronduit een plaatje. Niet wat je direct associeert met een van de grootste smokkelnesten van deze kust. We lopen het laatste stuk langzamer dan gewend om zo lang mogelijk t genieten van de laatste kilometer.
En dan zijn we er en is onze Coast to Coast volbracht. Zoals het hoort gooien we onze kiezel die we opgeraapt hebben in St Bees hier in de Noordzee. Hij stuitert drie keer op, voordat-ie zinkt.
Dan een pint of twee. Eten. En naar ons heerlijke bed in weer een geweldige B&B in een fraaie Victoriaans huis dat heel stijlvol is opgeknapt.