7 - Ravonstonedale naar Muker

We beginnen met een klein beetje smokkelen. Eigenljk zouden we gisteren naar Kirkby Stephen moeten lopen maar daar hebben we vanaf gezien. En ook vandaag gaan we dat niet doen. We laten ons door één van de medewerkers van het hotel naar onze startplaats vervoeren. Daarmee leveren we circa 6 km. van de C2C in.

In Kirby Stephen zoeken we een plek om koffie te drinken en om wat lucnh in te slaan. Koffie lukt niet helemaal. Waterige espresso. De mee te nemen lunch is geweldig. Daarna is het de moor op. Een heel ander landschap weer als het Lake District of het boerenlandschap van gisteren. Hier zijn het kale met gras begroeide heuvels met hier en daar wat nog niet bloeiende heide.

We moeten eerst omhoog naar de Nine Standards. Dat is een groep van 9 pilaren van netjes gestapelde stenen. Zeker tot 4 meter hoog en in verschillende vormen. Hier lunchen we met onze lekkere bammen. Vervolgens komen we op een stuk dat op meerdere manieren een markering is in onze tocht. We zijn ongeveer halverwege onze afstand, lopen nu op de grens van Cumbria en Yorkshire, de twee counties waar de C2C door heen gaat en meest opmerkelijk, we lopen op de waterscheiding tussen de Ierse Zee en de Noordzee. We laten de Ierse zee dus nu volledig achter ons. Ons boekje zegt hierover "Rainwater divides here, going west to the Altlantic or east to the North Sea, but a great deal of it doesn't seem to want to go anywhere".

Bovenop de heuvel is het inderdaad ondanks dat het al weken droog, op sommige plekken nog erg sompig. Desondanks lopen we lekker door. Het weer is goed en de moraal ook. We komen al snel aan bij de het bovenste gedeelte van Swaledale. Volgens Erik de moosite Dale van de Yorkshire Dales. En ook hier blijkt dat wel. Ruw moorland op de heuvels en groene weides met muurtjes, schuurtjes en boerderijen in het dal. Het is Engeland op zijn meest Engels. Na het superkleine dorpje Keld, dat bestaat uit een dozijn huizen en een kapelletje en helemaal is verscholen in een bocht van de Swale waar deze erg diep in het dalletje is gesleten.

Daarvandaan is het nog iets meer dan 4 kilometer naar Muker, een iets groter dorpje met een kerk en een kroeg. Daar is overnachten we in een B&B. We nemen de route van the Pennine Way die over de schouder van een heuvel loopt. Al snel horen we het rommelen en worden de wolken donkerder. Na de eerste kleine spetterjes loopt het helemaal leeg boven ons. Binnen no-time zijn we allebei door en door verregend. Bovendien beginnen de donder en bliksem steeds dichter op elkaar te komen. Een beetje eng is het wel zo open op de moor. Na een half uur droogt het weer redelijk op. We gieten onze wandelschoenen leeg en wringen onze sokken uit. Niet dat het super veel uitmaakt, maar het loopt wel iets makkelijker.

Gelukkig vinden we de B&B onmiddelijk, het ligt aan de kant waarvandaan wij van de moor het dorpje inlopen. De landlady is uiterst vriendelijk. Ze laat ons onze natte jassen, schoenen en sokken in de keuken uittrekken en wil er niet van weten dat we dat buiten doen. Terwijl wij naar boven gaan om te douchen en droge kleren aan te trekken, ruimt zij onze natte spullen op en maakt zij thee voor ons die we beneden in hun kamer op kunnen drinken. Erg vriendelijk. Ook het eten in de plaatstelijke kroeg is goed. We zijn na een dag over de eenzame moor weer in een fijne omgeving met fijne mensen aanbeland.