10 - Brompton on Swale naar Ingleby Cross
Door: Marga
Blijf op de hoogte en volg Marga
12 Juni 2018 | Verenigd Koninkrijk, Ingleby Greenhow
Wat nu? Eerst maar eens slapen.
Dat lukte tot een uur of zes, toen het verkeer en bijbehorend lawaai begon toe te nemen. Voet nog steeds pijnlijk. Daardoor voldoende tijd om uit te zoeken waar een huisarts in de buurt was en hoe vervolgens daar vandaan met het openbaar vervoer naar Ingleby Cross te komen.
De dichtstbijzijnde huisarts zit in het buurplaatsje Catterick, op ongeveer een half uur lopen. Marga kan er op 10.45 uur terecht. We besluiten samen te gaan en er gelijk een soort rustdag van te maken.
Omdat we al om 08.00 uur hebben ontbeten en het hotel dicht gaat om 08.30 besluiten we in Catterick te zoeken naar een plek om even te kunnen zitten. Dat lukt in het 'Catterick Café' aan de ongezellige drukke hoofdstraat. De koffie is ok (we vroegen om extra sterk). Na anderhalf uur (langer kunnen we het koffiedrinken en tabloids lezen echt niet rekken) gaan we naar het gezondheidscentrum. De huisarts zegt dat de voet overbelast is, maar geeft toestemming om door te wandelen met een ontstekingsremmer/pijnstiller. Die hebben we bij ons.
Hoera! We kunnen door met de Coast tot Coast.
Nu nog uitzoeken hoe we met de bus in Ingleby geraken. Taxi is geen optie: 90 pond. Bij de bushalte aan de hoofdstraat hangt een dienstregeling waarop staat dat bus 55 naar Northallerton er om de twee uur gaat. De vorige hebben we zo te zien net gemist. In Northallerton moeten we vervolgens overstappen op de bus naar Ingleby Cross. De laatste gaat daar om 15.55 vandaan. Dat moet lukken. We hebben vooralsnog zo'n twee uur om rond te hangen in niet-bruisend Catterick. Maar dan blijkt er achter de hoofdstraat een heel rustig en mooi plaatsje te liggen met een grote village green aan een klein riviertje waar allemaal bankjes staan. We kletsen wat weg terwijl we op een bankje liggen, lopen wat rond, eten een kopje soep in een van de drie pubs (de enige die om 13.00 uur open is) en gaan dan weer naar de bushalte. We zijn ruim op tijd en onder het wachten maken we wat grappen als zaten we in een slechte serie waarbij de suspense het wel of niet komen van de bus is. Het wachten duurt echter tot ver na de geplande tijd van de bus.
Hier klopt iets niet.
We checken en dubbelchecken de bustijden, vragen diverse mensen of de bussen kloppen, maar niemand die het weet. Steevast zeggen ze: wij gaan nooit met de bus.
Tegenover de bushalte is een soort leger des Heils winkel met tweedehands spullen. Daar zitten vast wel mensen die wel met de bus gaan, denkt Marga en vraagt hoe het zit met de bussen.
Erik zoekt op internet naar de juiste dienstregelingen. Dat is een interessante opdracht. Want de busmaatschappijen in GB werken totaal niet samen. Je moet maar net weten welke maatschappij je nodig hebt, om de dienstregelingen te kunnen vinden.
Kort en goed: lijn 55 rijdt gewoon niet meer in dit plaatsje, maar men heeft verzuimd de dienstregeling weg te halen. Sterker nog bij de bushaltes hangen de dienstregelingen van 4 lijnen die er alle vier niet langskomen. Voor de dienstregeling van de enige lijn die er wel langskomt is geen plaats meer, die hangt er niet.
Een mevrouw van het Leger des Heils legt uit hoe laat en van welke halte (want ook dat verschilt!) de bus vertrekt. Maar die gaat niet naar Northallerton. We moeten de bus nemen naar Darlington en daarvandaan dan overstappen naar de bus naar Northallerton. Dat is zeker 70 km omrijden...
Met het zoeken naar de juiste aansluiting en de juiste halte zijn we weer de nodige tijd bezig geweest. Als we instappen in de bus naar Darlington vragen we voor de zekerheid aan de chauffeur of er een goede overstap naar de bus naar Northallerton is. Die is er. Ruim zelfs: 40 minuten wachten op een lelijk busstation in Darlington. Marga haalt een ijsje voor ons beiden en Erik zoekt Verde rop internet naar de aansluiting naar Ingleby. Om er vervolgens achter te komen dat we die niet gaan halen in Northallerton. Want als onze bus daar aankomt, is de andere bus net 7 minuten daarvoor vertrokken. Onze laatste bus naar Ingleby...
We bespreken de opties: toch een taxi daar vandaan of lopen (15 km).
Dan ontdekt Erik dat beide bussen ook het plaatsje Brompton (een andere dan onze vertrekplaats) aandoen. Onze bus komt daar 4 minuten eerder aan dan de bus naar Ingleby. Onze laatste kans!
Doorgaans scheuren de buschauffeurs lekker door, hebben we gemerkt. Nu het erop aankomt, doet onze buschauffeur dat niet. Maximum snelheid of minder. Duidelijk een man uit de regio die veel mensen kent en de tijd voor hen neemt bij het in- of uitstappen. Even kletsen nog voor het wegrijden. Al bij het tweede plaatsje op de route zijn we 1 kostbare minuut van het scherm achter.
Halverwege is de achterstand opgelopen tot 2 minuten. Onder andere omdat de buschauffeur tijdens het rijden zijn geld begon te tellen en er wat op de grond viel, wat hij weer wilde oprapen bij de volgende stop. Wij zitten inmiddels met het zweet in onze handen de bus vooruit te denken. Foute aanpak.
De bus remt af en rijdt stapvoets achter een paar auto's. Op een redelijk smalle tweebaansweg die juist op dit stuk erg druk is met tegenliggers. Oorzaak van de vertraging: een paard en wagen voor ons. Gypsies die naar de paardenmarkt in Appleby zijn geweest en nu weer op weg zijn naar huis. Langzaam tikken de minuten die onze overstap mogelijk zouden maken weg.
Op een gegeven moment gooit de buschauffeur zijn bus naar rechts en haalt met loeiende motor de paard en wagen in. Daarna scheurt hij het laatste stuk naar Brompton. Hij wijst ons nog waar de andere bus moet komen als we uitstappen. Te laat voor de overstap, volgens de klok. Maar een minuut later arriveert de andere bus, met vertraging godzijdank.
Aangekomen in bij de Blue Bell Inn Ingleby staat onze tas er ook al, vinden we onze kamer (klein, met een naar schimmel ruikend halletje) en gaan we onze rustdag met avontuurlijke busreis vieren met een pint.
Het eten in de Inn is boven verwachting lekker. Bijna alle gasten zijn wandelaars, dus iedereen is vroeg naar bed.
-
14 Juni 2018 - 06:01
Rozzie:
Wat een verslag! Wat een dag! Ik voelde de spanning gewoon in mijn lijf terwijl ik las over jet wel of niet halen van die laatste bus! Zo’n belevenis doet je vast realiseren in wat voor overgeorganiseerd landje wij leven. Dit was als ik het zo allemaal lees helemaal geen rustdag. -
16 Juni 2018 - 11:13
Akkie:
Op de foto staat de uitspraak van Bassie en Adriaan: Altijd blijven lachen, wat er ook gebeurt !
Gelukkig konden jullie blijven lachen na dit avontuur, de wandeling kan doorgang hebben en jullie waren op tijd voor de aansluiting
Man man man wat een zenuwslopende dag, niks geen rustdag zo !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley