2 - Ennerdale Bridge - Rosthwaite

De Fox and Hounds Inn in Ennerdale is een fantastische plek om te verblijven. Het bed had misschien een wat dunnen matras, maar de kamer was ruim en mooi met een grote badkamer. Goed eten! en een heel vriendelijke, behulpzame staff. Echt een plek om naar terug te gaan.
Met een goed gevoel beginnen we aan de wandeling. Langs Ennerdale Lake, een plaatje om te zien. We zitten nu echt in het Lake District, voor het eerst in ons leven en we snappen meteen waarom het zo'n populaire bestemming is.
De tocht langs het meer blijkt een beenbreker. Niks lekker langs de oevers lopen om er een beetje in te komen. Het is klauteren over grote en kleine stenen. Veel vermoeiender dan we hadden verwacht.

Gisterenavond, in de zon met een pint, hadden we bedacht dat we vandaag de alternatieve (= hoge) route via de toppen zouden nemen. Tijdens een rustpauze aan het einde van het meer weten we dat niet zo zeker meer.
Dan komt het volgende stuk, langs de rivier Ehen door een aangeplant bos. Dat is heel saai en het blijkt ook licht te stijgen, waardoor ook dit deel zwaarder is dan het leek. Het is bovendien erg warm en vochtig, dus veel zweten. Een pauze op een open plek stoppen we al hel snel als we teken op onze benen ontdekken. Teek District.

De weg door het bos lijkt eindeloos te duren, maar gelukkig komt er toch een einde aan en dan ligt het open landschap weer voor ons en kunnen w ook weer een beetje wind voelen. Heerlijk! En als kers op de slagroomtaart ligt daar, achter een bocht, verscholen in een hoge vallei de Black Sail. Een kleine jeugdherberg waar je zelf thee kunt zetten en een koek pakken. Geld doe je in een potje.
Zelden zo'n lieflijke plek gezien.

Verkwikt (en Erik z'n blaren verzorgd) stappen we verder. Het pad slingert zich door de vallei heen en leidt ons naar een stroompje dat van ver boven zich een weg baant. Naar dat verre boven moeten wij. Ooit hebben mensen hier een soort trap aangelegd van rotsblokken. Ik ben hen ontzettend dankbaar voor dat zware werk, want de klim is verschrikkelijk steil. Dankzij die gestapelde rotsblokken is de kans op uitglijden veel kleiner.

Alle spieren doen pijn als we boven zijn, maar het uitzicht is zo'n beloning, dat je eigenlijk vergeet hoe zwaar het was.

Daarna volgt een lange mooie tweede helft van de tocht langzaam naar beneden (soms ook wat steil naar beneden), tot aan de Honiston steenhouwerij, waar men ook kunstwerken maakt van de Green Slate die daar gedolven wordt. We eten er een ijsje en drinken er verrassend goede espresso.

Daarna door mooi landschap met indrukwekkende vergezichten door naar Rosthwaite, waar we geboekt hebben in de Scafell hotel. Een veel te duur hotel voor wat het biedt. Gelukkig wel een goed bed en een heerlijk bad, maar: GEEN wifi in de kamers, slechts op twee plekken op d begane grond is niet meer van deze tijd en al helemaal niet voor de prijs die men ons rekent.